Τυφλά ψάρια (Σκοτεινά νερά #2) – Δημήτρης Σίμος
Στην επόμενη πρόταση ξέρω ότι μάλλον θα ταυτιστείς. Τόσα αδιάβαστα βιβλία και εγώ επέλεξα να αγοράσω και άλλο ένα και μάλιστα να το διαβάσω αμέσως. Αυτό συνέβη για άλλη μια φορά. Αλλά πως θα μπορούσε να μην συμβεί όταν πρόκειται για το νέο βιβλίο του Δημήτρη Σίμου τα Τυφλά ψάρια; Βέβαια είμαι και λίγο πονηρή γιατί το συνδύασα και χρονικά.
Πριν από λιγότερο ένα μήνα διάβασα Τα βατράχια, το πρώτο βιβλίο της σειράς με πρωταγωνιστή τον Καπετάνο και το οποίο όπως θα θυμάσαι λάτρεψα. Έτσι όταν έπιασα Τα τυφλά ψάρια θυμόμουν αρκετά καλά τι είχε γίνει στο προηγούμενο.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Μια δολοφονημένη γυναίκα στα βράχια. Ο Καπετάνος πρέπει να βρει το δολοφόνο. Τα πράγματα μπλέκονται. Υπόκοσμος, αστυνομία, παράνομες σχέσεις, πάθη. Που θα οδηγήσουν όλα αυτά; Θα φτάσει στη λύση γρήγορα ή όταν θα είναι αργά;
Η άποψή μου
Θεωρώ ότι σε αυτό το βιβλίο όχι μόνο κράτησε το υψηλό επίπεδο που υπήρχε στο πρώτο, αλλά το ανέβασε και άλλο (oh, yeah!). Κατ’ εμέ, ακολούθησε τη λογική και αναμενόμενη εξέλιξη που πρέπει να έχει ένας συγγραφέας, γράφοντας δηλαδή κάθε φορά όλο και καλύτερα βιβλία. Πράγμα που στην πράξη δεν βλέπεις συχνά.
Έτσι αναγκάζομαι να κάνω copy paste μερικά στοιχεία που βρήκα και στα Βατράχια -που όμως είναι βελτιωμένα στα Τυφλά ψάρια.
- Πολύ ωραία, καλά δομημένη, πολύπλευρη και δεμένη ιστορία
- Με ανατροπές, μέχρι το τέλος- τέλος (!)
- Με αληθοφανείς χαρακτήρες που δρουν λογικά
- Με έναν πρωταγωνιστή που σε κάνει να τον συμπαθήσεις (εντάξει μερικοί ίσως να τον αγαπήσαμε κιόλας, ίσως..)
- Με 2 ιστορίες που συμβαίνουν παράλληλα και plus σελίδες από ημερολόγιο (πόσο αγαπώ αυτό το στυλ)
- Χωρίς να σε αφήνει να κουραστείς/βαρεθείς, να πεις «τι λέει μωρέ εδώ, αυτά δε γίνονται».
Όμως αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ στα 2 βιβλία του Σίμου είναι, πως ότι διαβάζεις σε κάνει να πιστεύεις ότι έτσι έγιναν. Δεν είναι υπερβολές που αυτός που αφηγείται την ιστορία το κάνει για χάρη εντυπωσιασμού. Έτσι γίνονται τα πράγματα, έτσι στα λέει και εσένα αυθόρμητα. Όταν μιλάει ο Καπετάνος είναι σα να έχεις κάτσει με ένα φίλο και να σου λέει «Άκου να δεις τι έγινε τις τελευταίες μέρες..» και ξεκινάει… Και ανά διαστήματα λες και εσύ «έλα ρε..», «αντεεε..», «και εσύ τι του πες..», «Ιιιιιι…», «Πω ρε Χρήστο..» και όλα τα συναφή.. Δεν μπορούν να στο βγάλουν πολλοί αυτό.
Δεν μπορώ επίσης να μην αναφέρω το εξής: Πόσο αγαπώ την κόρη του τη Νίκη! Θέλω να την πιάσω και να της δίνω φιλιά μέχρι αύριο. Τι πλάσμα είναι αυτό! Κανένα σχόλιο για την Ελένη – τη γυναίκα του- αν και έχω να πω πολλαααα… όσοι το διαβάσατε στείλτε μήνυμα να συζητήσουμε αν θέλετε.
Εν ολίγοις δε ξέρω εάν έγινε κατανοητό (;!) αλλά μ’ άρεσε πάρα πολύ.
Παράκληση: Τα καλά ελληνικά βιβλία στείλτε τα μια βόλτα και στο εξωτερικό. Το ρίσκο είναι μικρότερο από όταν μεταφράζεται μια ξένη πατάτα. Γιατί εάν δίνετε αξία στα εγχώρια θα σας δώσουν και εκείνα πίσω. Λίγη ποιότητα βρε παιδιά.. Τουλάχιστον στα βιβλία…
Και νομίζω ότι αυτή η πρόταση αντιπροσωπεύει πολλούς από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό.
Ευχαριστώ 🙂
