Άνοδος – Αέναη Μάχη
Άννα Σπανογιώργου – Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή
Η Άνοδος είναι το δεύτερο βιβλίο της σειράς Αέναη Μάχη, μετά την Πτώση που προηγήθηκε. Πρόκειται για μια σειρά φαντασίας, με έρωτες, φιλίες και δυνατά νοήματα, όπου το καλό και το κακό είναι έννοιες σχετικές.
Αν έχεις διαβάσει την Πτώση θυμάσαι πως στο τέλος σε αφήνει σε κρίσιμο σημείο. Έτσι, το να ξεκινήσεις την Άνοδο με το που πέσει στα χέρια σου είναι αναπόφευκτο. Αν δεν έχεις διαβάσει το πρώτο βιβλίο θα σε συμβούλευα να δεις την κριτική του πρώτα, για να πάρεις μια γεύση και να αποφασίσεις εάν θα ξεκινήσεις τη σειρά.
Εάν δε σε επηρεάζουν τα spoilers για το πρώτο βιβλίο, συνέχισε να διαβάζεις.
Η άποψή μου
Τελειώνοντας την Πτώση, δε γίνεται να μην έκανες τις εξής σκέψεις.
Τι έγινε με τον Σεθ και τον Άρη; Χάθηκαν; Τους έπιασαν; Πέθαναν; Ποιοι είναι πίσω από όλα; Τώρα τι θα κάνει η Κάτια; Πως είναι δομημένος αυτός ο κόσμος; Ποιοι είναι οι κακοί και ποιοι οι καλοί;
Περιμένεις λοιπόν την Άνοδο, για να σου ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Ή μήπως τελικά θα τα περιπλέξει;
Τα γεγονότα της Άνοδου, λαμβάνουν χώρα κυρίως σε τέσσερα διαφορετικά μέρη. Στο κτήμα της Ειρήνης, Στους Κήπους της Γαλήνης, Στις Κατακόμβες και εκεί που βρίσκεται η Κάτια. Όπως καταλαβαίνεις, βλέπουμε νέες περιοχές. Μας δίνονται εξηγήσεις για τη δομή του κόσμου. Μας δίνονται επίσης, πληροφορίες για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο τέλος της Πτώσης. Μαθαίνουμε για την τύχη αρκετών ηρώων, αλλά όχι για όλους. Εμφανίζονται νέα πρόσωπα, με ιδιαίτερους χαρακτήρες και ρόλους, που βοηθούν στο να στηθεί ένας πιο ολοκληρωμένος κόσμος.
Αυτό που βλέπουμε κυρίως, είναι η εσωτερική μάχη που δίνει η Κάτια για να καταφέρει να ανταπεξέλθει στα νέα δεδομένα.
Στόχος της είναι να βρει τους αγαπημένους της και να μάθει τι έχει γίνει. Παράλληλα πρέπει να προστατεύσει το παιδί που βρέθηκε τυχαία μαζί της, χωρίς να ξέρει την ταυτότητά του. Είναι μπερδεμένη και δεν ξέρει πώς να κινηθεί.
Συγγραφικά το βιβλίο κινείται στο ίδιο περίπου επίπεδο με το πρώτο, με λίγη περισσότερη έμφαση όμως στους χαρακτήρες. Έχει ωραία γραφή που δεν κουράζει. Οι σελίδες κυλούν ευχάριστα και η ιστορία κλιμακώνεται σταδιακά. Αρκετές φορές το δεύτερο βιβλίο μιας τριλογίας είναι αυτό που σου εξηγεί πράγματα και προετοιμάζει το έδαφος γι’ αυτό που έρχεται. Έτσι έγινε και εδώ. Δεν βασίζεται κυρίως στη δράση, εκτός από μερικά σημεία και στο κλείσιμο. Δίνει της αίσθηση ότι είμαστε στην αρχή τους τέλους. Είναι το μεταίχμιο και ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο βιβλίων.
Παρόλα αυτά σου προκαλεί νέες απορίες. Σε βάζει σε νέες σκέψεις. Σου δίνει νέα δεδομένα και οπτικές. Δε ξέρεις ποια πλευρά να υποστηρίξεις. Τελικά δεν ξέρεις εάν τα πράγματα ξεκαθάρισαν ή περιπλέχθηκαν περισσότερο. Το σίγουρο όμως είναι πως περιμένεις μια ακόμα φορά με αγωνία το επόμενο βιβλίο.
