Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται… Ούτε μέσα μου, ούτε γύρω μου. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν είμαι εγώ… Όλα μοιάζουν με όνειρο ή μάλλον με εφιάλτη.

Τα μάτια μου είναι κόκκινα, όλη μέρα, κάθε μέρα. Τα μαλλιά μου άλουστα, μπλεγμένα, δε θυμάμαι πλέον πόσες μέρες έχει να περάσει χτένα. Τα μάγουλά μου έχουν μπει μέσα από την αφαγία, τα χείλη μου λευκά…Το ροζ έχει χαθεί.

Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού. Κοιτάζω μία το είδωλο μου στον καθρέφτη και μία το αρνητικό τεστ μπροστά μου. Το αρνητικό τεστ… Δε θυμάμαι τον αριθμό των αρνητικών τεστ πλέον. Αρνητικό… Όλα αρνητικά.

Στο κομοδίνο, στο πρώτο συρτάρι είναι ακόμη ένα… Χρόνια τώρα… Τα τεστ εγκυμοσύνης έχουν αντικαταστήσει τα προφυλακτικά. Πόσο τραγικό… Κάποια χρόνια πριν να φοβάσαι μήπως μείνεις έγκυος και τώρα να χάνεις το ένα μετά το άλλο. Όλα τα έχασα μετά από εσένα.

Από όταν έχασα εσένα, όλα τριγύρω είναι αρνητικά. Επιμένουν, με πιέζουν, να μη τα παρατήσω… Δεν υπάρχει τίποτα να παρατήσω όμως. Τα έχω ήδη παρατήσει όλα από τότε που είδα το κορμάκι σου να πέφτει άψυχο στο χώμα, στη βάση της τσουλήθρας.

Η εικόνα καρφωμένη στο μυαλό μου πάντα. Πέντε χρόνια χωρίς εσένα φέτος… Πέντε άσχημα χρόνια χωρίς καμία ελπίδα, χωρίς κανένα φως. Πέντε όμορφα που ζήσαμε μαζί, φωτεινά, χρωματιστά, τραγουδιστά, που κάνουν τα επόμενα πέντε που ακολούθησαν, να μοιάζουν ακόμη πιο μαύρα, άψυχα, παραδομένα, χωρίς κανένα νόημα.

Πέντε χρόνια χωρίς εσένα και πέντε προσπάθειες να έρθω κοντά σου. Μία κάθε χρόνο… Και οι πέντε χωρίς επιτυχία… Μήπως δεν το θέλω αρκετά; Αφού έτσι κι αλλιώς δε ζω.

Εκείνος με θυμώνει. Επιμένει να σε αντικαταστήσει. Ήρθε ο καιρός λέει… Μα πως μπορεί να σκέφτεται κάτι τέτοιο; Ποτέ δε θα έρθει η μέρα που θα σε αντικαταστήσω.

Όλοι επιμένουν, όλοι θέλουν. Εγώ δε θέλω. Δέχομαι, πλέον, χωρίς αντιρρήσεις για να με αφήνουν ήσυχη να κλείνομαι στο δωμάτιο σου και να κλαίω για σένα. Νομίζουν πως θέλω ένα νέο μωρό και ότι όλα γίνονται για τα αρνητικά τεστ. Κανένας δε ξέρει ότι γίνονται για σένα. Πονάω κάθε μέρα, όλη μέρα. Όλο μου το σώμα, όλο μου το είναι. Θα περάσει ποτέ άραγε;

Είναι δύσκολο το κάθε λεπτό της ημέρας και ακόμη πιο δύσκολο της νύχτας. Πετάγομαι συνέχεια από τους εφιάλτες. Όλα τα όνειρα έχουν να κάνουν με εσένα. Όμορφα στην αρχή. Τρέχεις ή μάλλον προσπαθείς να τρέξεις πάνω στα χόρτα με τα μικρά σου ποδαράκια και να παραπατάς. Να σε κοιτάω με τρόμο κι εσύ να σηκώνεσαι και να γελάς δυνατά, να μου φωνάζεις “Δεν πόνεσα!” και να σπαρταράς από τα γέλια λες και σε γαργαλάω. Κουνάς δεξιά κι αριστερά τα χεράκια σου σα να κολυμπάς στον αέρα, δεν ισχύει για σένα ο νόμος της βαρύτητας, μικρό μου. Ο ήλιος φωτεινός, μεγάλος από πάνω σου, κάνει τα καστανά μαλλιά σου να λάμπουν καθώς ανεμίζουν και την καρδιά μου να ανοίγει και σχεδόν να πονάει από χαρά. Θέλεις να έρθεις σε μένα που σε περιμένω με την αγκαλιά μου ανοιχτή. Είσαι ένα βήμα μακριά μου, λαχταράω να σε σφίξω με τα δυο μου χέρια και να ρουφήξω λαίμαργα τη μυρωδιά σου που μου δίνει ζωή.

Εκεί στο ένα βήμα μακριά, σκοτεινιάζουν όλα. Ανοίγει η γη και σε παίρνει, σε καταπίνει. Μια τρυπά μαύρη κι εσύ χάνεσαι μέσα. Σε φωνάζω! Φωνάζω το όνομα σου, δυνατά, προσπαθώ να πέσω πίσω σου χωρίς δεύτερη σκέψη. Κλαις με λυγμούς και φωνάζεις “μανούλα”. Ουρλιάζω, προσπαθώ να σε φτάσω, αλλά κάτι με τραβάει πίσω. Κλωτσάω και χτυπάω αυτό που με τραβάει. Θυμώνω! Αγριεύω, γυρίζω το κεφάλι μου να δω τι είναι αυτό που δε με αφήνει να σε σώσω κι εκεί πετάγομαι…

Ξυπνάω ιδρωμένη, εξουθενωμένη. Στέκομαι ακίνητη για μερικά δευτερόλεπτα. Περιμένω να σε ακούσω, να με φωνάζεις, να έρθω, να σε πάρω αγκαλιά και να διώξω όλα τα τερατάκια μέσα από την ντουλάπα και κάτω από το κρεβάτι. Περιμένω λίγο ακόμη, με λιγότερες ελπίδες. Δεν ακούω τίποτα. Συνειδητοποιώ. Τα μάτια μου αρχίζουν να θολώνουν. Τρέχουν δάκρυα. Κλαίω με αναφιλητά. Ξυπνάει και ο πατέρας σου δίπλα μου. Με αγκαλιάζει σφιχτά. Τον σπρώχνω πίσω και τον παρατηρώ. Γέρασε ξαφνικά. Τα μάτια του θολά και βαθουλωμένα. Γεμάτα πόνο. Το πρόσωπο του σπασμένο, αδύναμο. Τελικά, μήπως δεν είμαι μόνη;

«Θα περάσει», μου λέει. Δεν απαντώ.

«Κλάψε, να ξεσπάσεις. Το επόμενο τεστ θα είναι θετικό», μου λέει. Νομίζει για το αρνητικό τεστ γίνονται όλα. Ότι σε έχω ξεχάσει. Όλοι νομίζουν ότι για τα αρνητικά τεστ γίνονται όλα. Λάθος κάνουν.

Όλα για σένα γίνονται.