Το χαμένο παιδί: Κριτική/Άποψη

Christian White – Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα

Οπισθόφυλλο

Το χαμένο παιδί: 3 Απριλίου 1990. Η µικρούλα Σάµι εξαφανίζεται από το σπίτι της στο Μάνσον του Κεντάκι – ένα γεγονός που συντρίβει την οικογένειά της και διχάζει τη βαθιά συντηρητική, θρησκευόµενη κοινωνία της πόλης.

Είκοσι οκτώ χρόνια µετά, η Κιµ Λίμι, Αυστραλιανή φωτογράφος, πολιορκείται από έναν άγνωστο ο οποίος ανατρέπει όλα όσα ήξερε για τον εαυτό της, καθώς ισχυρίζεται ότι αυτή είναι η µικρή Σάµι. Πόσο µακριά µπορεί να φτάσει η Κιµ για να ανακαλύψει την αλήθεια;

Διάβασε τη συνέχεια εδώ

Η άποψή μου

Αν και έχω διαβάσει Το χαμένο παιδί εδώ και αρκετό διάστημα μου έχει μείνει έντονα στο μυαλό. Ίσως επειδή έχει να κάνει με παιδιά και πάντα έχω μια ευαισθησία. Ίσως γιατί ήταν καλογραμμένο και με κράτησε ξύπνια τα βράδια που το διάβασα. Δε ξέρω. Σίγουρα όμως σου προτείνω να το διαβάσεις.

Ξεκινάμε με την Κιµ Λίμι η οποία ξαφνικά μαθαίνει ότι είναι το παιδί που έχει εξαφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια από το Μάνσον του Κεντάκι.

Ή έτσι ισχυρίζεται τουλάχιστον ο κύριος που την πλησίασε στο διάλειμμα της από τα μαθήματα που παραδίδει στην Μελβούρνη στην Αυστραλία. Είναι άραγε αλήθεια; Παράλληλα βλέπουμε και τι γίνεται στην Αμερική του 1990, πιάνοντας τα γεγονότα της εξαφάνισης της μικρής Σάμι από την αρχή.

Αρχικά να πω για μια ακόμα φορά, ότι αγαπώ όταν τα βιβλία μας πηγαίνουν μπρος πίσω στο χρόνο. Είναι τρομερά εθιστικό για μένα καθώς διαβάζω, να βλέπω τα πραγματικά γεγονότα του τότε, παράλληλα με την προσπάθεια των πρωταγωνιστών να βγάλουν άκρη στο σήμερα. Μπαίνεις πιο εύκολα και πιο δυνατά στην εξέλιξη της ιστορίας και δένεσαι με τους ήρωες περισσότερο. Αυτό ισχύει φυσικά, όταν είναι καλοδουλεμένη αυτή η τεχνική στο βιβλίο. Και εδώ μπορώ να πω ήταν ιδιαίτερα πετυχημένη. Βήμα βήμα οι δύο ιστορίες τρέχουν παράλληλα και σε κρατάνε σε εγρήγορση.

Αναφορικά με τους χαρακτήρες είναι αρκετά αληθοφανείς.

Είχαν βάθος και έβλεπες ολοκληρωμένες προσωπικότητες, διαφορετικές μεταξύ τους. Στα πρόσωπά τους αναγνώριζες κάποιες γνώριμες συμπεριφορές γνωστών σου, ειδικά μεγαλύτερων σε ηλικία. Σίγουρα οι κινήσεις τους ταίριαζαν με το προφίλ που τους είχε χτίσει και φυσικά την εποχή.

Μέσα από το βιβλίο επίσης, βλέπουμε κάποια στερεότυπα -που δυστυχώς υπάρχουν ακόμα- τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.

Αυτό που έκανε την υπόθεση όμως τρομερά ενδιαφέρουσα, είναι το κομμάτι της θρησκείας. Το να χαθεί ένα παιδί είναι ένα δραματικό γεγονός από μόνο του. Όταν όμως η λογική και τα αυτονόητα δεν έχουν πλέον θέση, τότε η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο. Οι άνθρωποι που σταματούν να κινούνται με βάση την λογική και αρχίζουν να πλάθουν σενάρια στο μυαλό τους γίνονται επικίνδυνοι. Πιο επικίνδυνοι όμως είναι αυτοί που τους επικροτούν ή ακόμα χειρότερα τους παρακινούν ή τους χειραγωγούν.

Η επιτυχία του βιβλίου σε αυτά το κομμάτια, έρχεται από το γεγονός ότι ο συγγραφέας τα καλύπτει με σωστό τρόπο χωρίς να παρουσιάζει υπερβολές. Η αληθοφάνεια των γεγονότων σε συνδυασμό με την άψογη ατμόσφαιρα που έχει χτίσει και τους ολοκληρωμένους χαρακτήρες σε κρατάνε μέχρι το τέλος.

Συμπέρασμα

Για μένα είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τελευταία και ένα πολύ δυνατό ψυχολογικό θρίλερ. Το θέμα του είναι ιδιαίτερα “λεπτό”, αφού μιλάμε για ένα μικρό παιδί που αγνοείται. Η παρουσίαση όμως της ιστορίας είναι αρκετά προσεγμένη. Σίγουρα είναι στις επιλογές που προτείνω σε κάποιον που του αρέσει το είδος και θα μου άρεσε πολύ αν μου το έφερναν για δώρο. Ανυπομονώ φυσικά να δω το επόμενο βιβλιο του συγγραφέα.

Δες ακόμα:

Συνεντεύξεις συγγραφέων | Νέες κυκλοφορίες | Bookreviews | Guest reviews